Anneannem ve Ramazan
Anneanneme ilgili yaşama dair hatırladığım ilk anı beni dizinin dibine alıp kahverengi upuzun tesbihi ile Allah Allah Allah, diyerek tesbih çekmeyi öğretmesiydi. Yine hafızamda rahmetli dedemle mutfaktaki hasır minderi arkamıza alıp sofranın başına geçerek anneannemin bahçeden kopardığı hayatımda hiçbir zaman aynı tadı alamadığım domatesleri kızartmasını beklemekti. Anneannemin en çok beyaz tenini sevdim. Benim için beyaz tenli, pamuk anneanneydi. Her acıyı tatmış ama bir ağaç gibi dimdik kalabilmeyi başarmıştı. Sofraya herkes gelmeden yemeğe başlamayan, saçlarından kınayı eksik etmeyerek titrek elleriyle bir tutam kınalı saçını ören, eline kalan saçlarını da peçeteye sarıp çöpe atacak kadar düşünceli. Kaybettiği iki minik yavrusunun acısını yüreğinin bir köşesine koyup hayata dair bütün umudunu tek erkek evladına bağlayan bir kadın. Her bayram çaktırmadan Ankara’dan gelecek sesi duymayı bekler, her seferinde beklentisine yenilir hasta olurdu. Yıllardır sesini duymadığ...